Houvastloos
Wat waarneemt en opmerkt, is stil.
Het dringt zich niet op, het trekt zich niet terug.
Het laat alles komen, en het laat ook alles weer gaan.
Je kunt het niet vasthouden, je kunt het niet verliezen.
Wie stil genoeg kijkt, merkt: het is altijd hier.
Het twijfelt niet, want het kent geen keuze.
Er is alleen maar dit – zonder naam, zonder vorm.
Benoemen is overbodig als je het gewoon laat zijn.
Wie iets weet, kent dit niet.
Wie niets weet, weet dit.
Elke gedachte is een golf op een bodemloze zee.
De golf beweegt, maar de zee blijft.
Grijp de golf, en je mist de zee.
Laat alles gaan, en alles wordt gegeven.
Niets is echt zeker – dat is de zekerheid.
Geen grond onder je voeten, en toch wordt je gedragen.
Geen pad, geen bestemming – want je bent er al.
Het bewustzijn is als de hemel: leeg, open, onverdeeld.
Denk je het te kunnen bevatten, dan ben je er ver vandaan.
Laat het denken rusten, en de helderheid stroomt vanzelf.
Zonder bron, zonder einde, zonder verhaal.
Het draagt alles, maar bezit niets.
Het geneest niet, maar heelt.
Het stuurt niet, maar alles keert ernaar terug.
Zonder naam is het vollediger dan woorden kunnen zeggen.
Wanneer je kijkt vanuit deze stilte, is er geen twijfel.
Alle vragen zijn opgelost
Niet omdat je alles begrijpt,
maar omdat je niets meer hoeft te begrijpen.
Maar zonder in verwarring te raken – want dat zijn weer nieuwe gedachten.
De zekerheid van het denken is broos.
Elke gedachte beweegt, verandert van vorm,
en verdwijnt weer in wat eraan voorafgaat.
We willen houvast, maar het leven weigert te bevriezen.
Wat waar lijkt, wordt even later achterhaald.
Wat ooit troostte, laat je vandaag koud.
In de stroom van ervaring is niets absoluut.
En toch: op de achtergrond is er die zachte, stille helderheid.
Niet als antwoord, maar als ruimte vóór het antwoord.
Een zekerheid die niet komt van weten, maar van zijn.
Alles wat je denkt te zijn, komt en gaat.
Het lichaam verandert, emoties bewegen, ideeën vervagen.
Maar dat wat weet dát dit gebeurt, verandert niet.
Dat wat waarneemt, heeft geen vorm, geen kleur, geen mening.
Het omvat alles, maar wordt door niets omvat.
Het is het licht waardoor alles zichtbaar is,
maar het wordt zelf nooit gezien.
Geen inhoud, geen richting, geen standpunt.
En precies daarin ligt de vrijheid:
je bent nergens van afhankelijk om Dat te zijn.
Het is open, subtiel, onvoorwaardelijk.
Als je niets meer probeert vast te houden,
valt het moeiteloos op zijn plaats.
Zonder houvast, zonder richting, zonder idee,
ben je niet verloren – je bent thuis.
Het denken mag blijven komen en gaan,
maar je hoeft er niet langer in te wonen.
Er is geen vaste grond meer,
en juist dat is de vrede.
Alleen maar deze eenvoud, deze zachte openheid.
Zonder twijfel, omdat er niets tegenover staat.
Zonder houvast, omdat er niets is om vast te houden.
Ha !!