Het ontwaken van Annette Knopp

Na een paar jaar werd de depressie iets beter, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik iets moest vinden. Dus liet ik mijn leven achter toen ik 29 was: mijn partner, mijn hond, mijn vrienden. Ik had een goede carrière, ik was zelfstandig ondernemer en ik woonde aan de oceaan. Dat waren bevoorrechte omstandigheden en ik voelde me daar schuldig over. Ik zou gelukkig moeten zijn. Toch hadden al die wereldse dingen niet veel meer betekenis.

Ik had de drang om mezelf helemaal in de wereld te storten, om veel en intensief te reizen, zodat ik eindelijk zou begrijpen wat de essentie van het leven is. Ik had het gevoel dat als ik mezelf genoeg zou uitrekken, alle extremen binnen en buiten zou kennen, ik de gemene deler zou vinden, het antwoord op het raadsel van het leven.

Mijn partner wilde niet dat ik wegging. Sommige vrienden zeiden dat ik gek was, anderen vonden me ondankbaar, maar een yogaleraar steunde en moedigde me aan om die roeping te volgen. Ik was erg bang toen ik wegging, maar ik had geen keus. Ik ontmoette een paar mensen in India, ze spraken over verlichting, maar ik was niet geïnteresseerd in dat concept. Ik vroeg niet eens wat het betekende. Ik was alleen geïnteresseerd in het volgen van deze innerlijke geur die zei: "Volg mij, en ik zal je leiden." Ik bleef bijna een jaar in India, reisde, studeerde, ontmoette verschillende mensen. Ik woonde en reisde ook in Nepal, Thailand, Japan, Nieuw-Zeeland en Australië. Ik reisde drie jaar. Het was een heel avontuur.

Vraag: Dus wat gebeurde er na drie jaar?

Het bereikte een cruciaal punt in Japan in 1997 in de winter. Plotseling realiseerde ik me dat ik al deze verschillende levenservaringen had gehad. Ik had al deze verschillende dingen in de wereld gedaan, voortdurend rondgejaagd om een ​​antwoord of een blijvend gevoel van rust te vinden. Ik had ervaringen gehad van de volheid van het leven, de gelukzaligheid, diepe verbinding en het ontmoeten van gelijkgestemde mensen. Ik had ook eenzaamheid, angst en twijfel over mijn reis doorstaan. Ik had verschillende meditatieve ervaringen gehad, wat mensen "openingen" noemen, zoals overspoeld worden door licht. Maar het was nooit iets dat voelde als het "echte werk", dus ik besteedde er niet veel aandacht aan.

Ik kwam op een bepaald punt waar een natuurlijke vraag ontstond. Ik zei tegen mezelf: "Wacht even. Ik heb dit en dat gedaan, en het lijkt op jurken die ik draag en dan achterlaat. Dit is Annette scène één, Annette scène twee, en dit alles verandert. Als dit allemaal verandert, wie ben ik dan?" Ik was geschokt en dacht: "Ik ben mijn verstand kwijt. Ik ben het plot volledig kwijt!" Ik kon de "ik" die ik was niet vinden! Ik was er enorm overstuur over. Ik had niet de kennis die zou zeggen: "Dit is een hele goede ontdekking, ga door."

In plaats daarvan was het dit gevoel: "Je zit echt in grote problemen. Je hebt een goed leven achtergelaten om op deze gekke reis te gaan, gelovend in God en dat alles goed zou komen, en kijk waar je nu bent." Het was verwoestend. Het ging gepaard met paranoia, waarbij ik 's ochtends niet in de spiegel wilde kijken omdat ik bang was dat ik mijn eigen weerspiegeling niet meer zou zien. Toen ik keek, was ik opgelucht, maar meteen daarna sloeg de paniek weer toe omdat dit lichaam, dit gezicht niet echt ik leek te zijn.

Het voelde alsof mijn avontuurlijke onderneming een mislukking was. Ik keek terug en vroeg: "Waar heb ik de fout gemaakt?" Ik had het gevoel dat ik mijn uiterste best had gedaan, dus besloot ik: "Geef het gewoon op en zeg maar bye bye." Ik was klaar om het af te maken, zelfmoord te plegen. Het kwam niet voort uit het gevoel dat mijn leven vreselijk was, maar ik was echt moe. Er waren momenten dat ik bezorgd was over mijn familie. Ik wilde hen geen leed aandoen en ook niet dat mijn buren me met bloed op de tatami zouden vinden. Maar mijn gevoel van volledige vervreemding van het leven en de wereld was sterker.

Dus ging ik om 2 uur 's nachts door de sneeuw naar een 24-uurswinkel om wat scheermesjes te kopen. Ik wist dat ik geen slaappillen zou vinden. Ik had nog steeds een mobiele telefoon in mijn jaszak van toen ik eerder thuiskwam. Ik raakte de mobiele telefoon aan en dacht: "Ik kan een van mijn vrienden bellen en zeggen: 'Ik heb hulp nodig. Ik weet niet wat er aan de hand is.'" Maar het was duidelijk dat ze het antwoord niet zouden hebben. Als er iets is dat me kan helpen, moet het Dat zijn waar ik altijd op heb vertrouwd. Dus als Dat niet wil dat ik doodga, zou het me tegenhouden.

Zodra ik bij de winkel aankwam, ging mijn telefoon. Het was een mannenstem. Hij zei: "Het is Brett." Ik kon me niemand met die naam herinneren. Hij herinnerde me eraan dat we zes weken geleden samen koffie hadden gedronken en telefoonnummers hadden uitgewisseld. Hij verontschuldigde zich en zei dat dit een vreselijk moment was om iemand te bellen, maar hij was midden in de nacht wakker geworden met een intens gevoel dat hij me nu moest bellen. Hij was een gevoelig en slim persoon. Hij zei: "Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar ik denk dat je in een heel moeilijke positie moet zitten. Ik wil dat je naar mijn huis komt, zodat je iemand hebt om mee te praten.”

Ik verzette me eerst, maar toen brak er iets in me en was ik opgelucht. Ik ging naar de winkel en gaf de mobiele telefoon over de toonbank, en Brett gaf de man zijn adres en de routebeschrijving om een ​​taxi te bellen. Een half uur later was ik bij hem thuis.

Ik barstte helemaal in tranen uit en huilde: "Ik weet niet wie ik ben!" Brett keek me nogal verbaasd aan en zei: "Nou, jij bent Annette. Je bent geboren in Duitsland. Je studeert 's ochtends en 's middags werk je. Ik vind je een competent persoon en je bent een mooie vrouw." Ik bleef huilen: "Nee, dit is niet wie ik ben." We kwamen er niet uit, maar het was oké. Hij was erg aardig en troostend en iets in mij gaf het op. Ik dacht: "Oké, dat heeft dit laten gebeuren. Dat zal nu voor me zorgen." Ik deed niets meer. Het was een beetje rondhangen, niet eens wachten.

Vraag: Praat je over overgave?

Ik ben niet zo dol op dat woord. Het kan het gevoel overbrengen dat iemand het "doet", en dat is niet zo. Voor mij was het een organische ontwikkeling, een keuzeloos begrip, een eenvoudig wegvallen van het proberen het leven te controleren, het grijpen naar iets. Het idee dat ik degene ben die het leven leidt of mijn realiteit creëert.

Ja, er was geen weten wat er zou gebeuren. Een week of twee later belde een vriendin uit San Francisco om te vragen of ze me in Japan kon bezoeken. Ik vertelde haar dat ik niet wist of ik er nog zou zijn als ze kwam. Ze stelde voor dat we elkaar in Australië konden ontmoeten. "Dat heb ik gedaan. Ik ben er geweest." Ze vroeg zich af of ik in Byron Bay was geweest. Nadat ik had opgehangen, was het zo sterk. Ik wist dat ik naar Byron Bay moest, en ik wilde dat niet. Ik was het zat om te reizen en op nieuwe plekken te belanden, maar een dag later belde een vriendin in Australië. Ze bood aan om me mee te nemen naar Byron Bay, dus een maand later belandde ik in Australië.

De allereerste dag op straat in Byron Bay ontmoette ik een man die Tibetaanse ooglezingen deed. Hij leek me bekend. Ik vroeg hem of ik hem in India had ontmoet en hij zei: "Ja, ja, je komt me bekend voor," en we raakten aan de praat. "Kom op, ik zal je een beetje een ooglezing geven." Hij keek me in de ogen en zei: "Oh mijn God, je bent zo rijp. Kijk, je moet een man zien die hier in de stad is en satsang geeft." "Satsang, wat is dat?" Hij vertelde me dat het een spirituele bijeenkomst was. Ik zei: "Nee, dank je. Ik ben niet geïnteresseerd," maar hij legde uit dat ze elkaar ontmoetten in een houten gebouw, de surfclub op het strand.

Ergens in mijn hoofd herinnerde ik me het gesprek, want na een paar dagen werd er iets in me los en zei: "Je moet daarheen." Ik wilde niet, maar ik merkte dat ik er als in een roes naartoe liep. Er was een bijeenkomst van ongeveer 80 mensen en iemand speelde gitaar. Na een tijdje kwam er een man binnen. Hij zat een paar minuten stil en zei toen: "Welkom iedereen bij satsang. Spreek gerust. We hebben een microfoon die rondgaat.”

Mensen pakten de microfoon en spraken, maar de leraar zei plotseling: “Pardon. Geef de microfoon aan deze jonge dame daar,” en hij wees naar mij. De microfoon kwam naar mij toe en ik voelde me beschaamd. Ik had geen vragen, maar er kwam iets uit mijn mond. “Ik heb deze heel simpele en toch lijkt het ingewikkelde vraag: ‘Waar gaat al die pijn over?’”

Hij zei: “Nou, als je veel pijn hebt en een nachtmerrie hebt, dan wil je wakker worden. Als je heel prettig droomt, is het prima om te slapen. Ben je bereid om iets te onderzoeken? Mijn ervaring is dat wanneer mensen komen en ze pijn of lijden hebben, het allemaal te maken heeft met wie ze denken dat ze zijn. Dus ik wil dat je gewoon openstaat en alles vergeet wat je ooit hebt gelezen of gehoord of misschien hebt bestudeerd dat je een ziel bent, dat je dit lichaam bent of wat dan ook. Sta jezelf even toe om direct te ervaren wie je bent?”

Toen hij deze laatste woorden zei, stopte de hele wereld. Het was gewoon complete stilte. Toen hoorde ik plotseling het eerste geluid van de oceaan die tegen het strand beukte, en ik wist meteen: "Ik ben deze oceaan daarbuiten! Ik ben de oceaan." Ik keek naar de kamer die ik ook was. "Ik ben de mensen. Ik ben de stoelen. Ik ben de microfoon. Ik ben dit lichaam." Ik wilde zeggen: "Ik ben alles." Zodra ik dit wilde uitspreken, knapte het en maakte het plaats voor grenzeloze transparantie, een transparante leegte die niet specifiek kon worden gelokaliseerd. Toch was alles daarvan gemaakt. Ik kon niet meer praten.

Hij vroeg opnieuw: "Hallo, wie ben je? Wat heb je gevonden?" Het antwoord kwam: "Ik ben alles en niets." Hij begon te lachen en zei: "Ja! Dat is het. Dat is het. Wauw. Dat duurde niet zo lang." De volgende stap was: "Oké, laten we nog eens kijken. Dit alles en niets, moet je iets doen om dat te zijn?" "Nee," zei ik. Het was duidelijk. Het leek een heel domme vraag.

"Oké, laten we nog even teruggaan in het verhaal. Je had het over wat pijn. Was het emotionele pijn of fysieke pijn? Wat was het?" Ik wilde hem vertellen over die rode draad in mijn leven die voelde als een gat in mijn hart. Ik zocht en probeerde wat pijn te vinden, maar ik kon niets meer vinden. Het was alsof er nooit echt iets was gebeurd. Het was als een droom.

Wat er op dat moment was gebeurd, was de wetenschap dat ik buiten de manifestatie sta, voorafgaand aan het universum en de sterrenstelsels, nooit geboren. Toch stond ik in het centrum van alles in de schepping. Dit was waar ik altijd naar op zoek was geweest. Ik was thuis. Ik was nooit weggegaan. Het was alsof er een rugzak van dertigduizend pond viel. En dit gelach diep uit mijn buik zwol op. Ik lachte en lachte, en de leraar lachte met me mee.

Vraag: Deze leraar was Isaac Shapiro, toch? [Annette knikt.] Gisteravond had je het over mensen die via de achterdeur binnenkwamen en anderen die een soort oerknal hadden die ontwaakte. Dat klinkt als een oerknal.

Ik weet het. Daarom vertel ik het verhaal meestal niet, omdat het een oerknal lijkt, een dramatisch verhaal. En het eindigt hier niet. Het is een begin.

Vraag: En ben je bang dat mensen zullen denken dat het er zo uit moet zien?

Dit is altijd het lastige, want als mensen bepaalde verhalen horen, is er de fascinatie voor de verschillende ervaringen van iemand anders, een geloof dat het er op deze of gene manier uit moet zien. De persoon wordt dan speciaal gemaakt. Maar het gaat niet om de persoon of een bepaalde manier. Het belangrijkste is om te vragen: "Waar komen deze ervaringen vandaan? Wat is er al aanwezig vóór alle ervaringen en is onveranderlijk?" Dat is wat we moeten herkennen.

Vraag: Deze zogenaamde ontwaak-ervaring is dus het begin. Hoe werd het verfijnder?

Er is een integratie of een verfijning op veel niveaus. Nogmaals, dit kan voor iemand anders verschillend zijn. Aan de ene kant was er een verschuiving van perspectief, leven en handelen vanuit een dieper begrip, soms volledig wakker zijn terwijl het lichaam diep slaapt, mezelf kennen als oorzaakloos geluk, als het oneindige, dan soms volledig verwikkeld zijn in de grenzen van de persoonlijke identiteit.

Ook was er met de tijd een intense en soms echt pijnlijke emotionele opheldering. Er was geen manier meer om me te verbergen voor mijn ervaringen. Het voelde alsof dingen uit het verleden weer opdoken, opnieuw beleefd werden, maar nu was er de mogelijkheid om er echt bij te zijn en ons er niet van af te keren.

Natuurlijk gaat de wereld door met zijn eisen en behoeften. We moeten allemaal geld verdienen, naar de tandarts gaan, enzovoort. Ik raakte gewend aan ongestoorde ruimtelijkheid en opende me tegelijkertijd echt voor de menselijke ervaring met al zijn pracht en pijn. Deze opening onthult de inherente zachtheid van het hart. Het is niets intellectueels, maar een "op zijn plaats glijden" met al het leven dat gewoon en nederig is, maar ook voortreffelijk en diep lonend.

Ik herinner me dat ik op een dag een rottende vogel op het strand zag en volledig overweldigd werd door de schoonheid ervan; beelden van honger en sterven die voorbijgaan - alles wat we als vreselijk zien. Op dat moment zag ik het als de ondoorgrondelijke schoonheid die ik ben. Tegelijkertijd word ik steeds gevoeliger voor al het lijden dat bestaat.

Vraag: Kun je ons een voorbeeld geven van iets pijnlijks waar je mee te maken zou kunnen hebben?

Na die verandering van perspectief had ik een vriend die me verliet. Ik had er pijn over omdat ik niet wilde dat de relatie zou eindigen, maar ik kon zien dat mijn pijn eigenlijk uit veel componenten bestond, zoals: "Wat zullen andere mensen denken? Wat betekent dit over mij?" Het was het zien dat al die gedachten op een bepaalde manier bedriegers waren, bewegingen weg van wat is. Toen stroomde er gewoon pijn door mijn borst, schone pijn of verdriet zonder plakkerigheid. Prachtig.