Het ontwaken van Adyashanti 

Eén

Dus ik stond die dag op en ging naar mijn zendo, die hier was. Dezelfde zendo waarvan ik veel van jullie verteld heb dat ik er zo gefrustreerd raakte dat ik letterlijk in lotushouding zat en mijn hoofd tegen de muur sloeg (lacht). Daar raakte ik zo vaak gefrustreerd.

Ik ging er die dag naar toe en ik had de houding dat ik het gewoon moest ontdekken en ik zat daar al een tijdje, gewoon helemaal gek en daar zat ik dan, en binnen een minuut of twee raakte ik zo ongelooflijk gefrustreerd. Dus gewoon, "daar gaan we weer" en dus zei ik letterlijk, "laat maar, ik geef het op" en zodra ik zei, "ik geef het op", was er deze, hoe ze het nu zouden noemen, een soort kundalini-ervaring.

Maar het was een ongelooflijke energiestoot, vanuit mijn ruggengraat en gewoon overweldigend, overweldigend in die mate dat mijn hart begon te racen en mijn ademhaling ging alsof ik de honderd meter had gesprint. Ik had moeite met ademhalen en mijn hart - als topsporter wist ik wat de maximale hartslag was; ik wist dat mijn hartslag maximaal was op ongeveer 210 slagen per minuut en ik wist hoe het voelde en ik wist dat ik daar ver voorbij was.

Het hele lichaam was volledig buiten controle en opnieuw deze interne energieën en lichten en gewoon deze ongelooflijke gebeurtenis die intenser werd tot het punt dat ik er vrij zeker van was, absoluut zeker dat ik het niet zou overleven, omdat ik wist wat het lichaam aankon, en het kon niet zo lang duren. Op dat moment wist ik dat ik zou sterven.

En alles wat ik zei toen ik wist dat ik zou sterven, was: "Als dit is wat nodig is om vrij te zijn, oké". Dus zodra ik dat zei, was het alsof er iets loskwam. Gewoon "shwoo" en ik vond mezelf, alles werd (knipt met de vinger) zo, absoluut ongerept stil en gewoon deze enorme leegte opende zich en mijn bewustzijn ging gewoon, het breidde zich niet alleen uit, het verdween gewoon.

De grenzen gingen gewoon volledig, ze werden niet alleen uitgebreid, ze gingen zo ver, ze verdwenen gewoon en het was gewoon absolute stilte en inzichten stroomden binnen met ik kan niet eens, ik heb geen idee hoe snel het ging, maar letterlijk honderden kwamen binnen, in slechts een paar minuten. Eén, zoals tegelijkertijd. Niet alleen de een na de ander, maar gewoon deze groepen en het flitste, flitste, flitste en zo ging het een tijdje door en toen verdwenen de inzichten in die uitgestrektheid en toen was er gewoon dit ongelooflijke niets en na een tijdje stond ik op en zoals ik altijd zou doen, had ik daar een klein Boeddhabeeldje, de wierook en alles en ik boog ervoor en toen ik de bodem van de boog raakte, begon ik gewoon hysterisch te lachen, omdat ik naar deze Boeddha keek (knipt met zijn vinger) dat was wat ik de hele tijd was. (lacht).

Ik heb mezelf al die jaren achtervolgd. Wat een idioot weet je en het was enorm grappig. (lacht). Gewoon enorm grappig en dit was een heel diepe spirituele ontwaking en het gebeurde ook in mijn 25e jaar. Dus daar ging dat leven. Tot later.

Dus er was een soort weten dat er iets zou komen. Het was niet de dood die ik dacht. Het was niet wat ik verwachtte, maar het was wat ik kreeg.

Dus ik haastte me terug en het gebeurde niet tijdens een retraite, want buiten de eerste retraite kwam er geen inzicht, niets kwam ooit van een retraite. Alles buiten dat eerste kleine, mooie moment van liefde tijdens de eerste retraite, gebeurde allemaal door mezelf. Altijd door mezelf, wat mijn Zen-leraren altijd aan het denken zette (transcriptie-opmerking: A. maakte waarschijnlijk een gezichtsuitdrukking), omdat het nooit gebeurde tijdens de retraite of met andere mensen.

In feite zei Kwong Roshi altijd: "Je bent heel anders" "Jouw manier is heel vreemd" en dan hield hij even op, omdat hij heel traditioneel was, heel traditioneel en hij hield even op en zei "maar het werkt". Dus hij was er open over.

Ik ging terug en vertelde hem hierover, wat er was gebeurd en er waren nog veel meer inzichten in de tijd dat ik hem ontmoette. Ik heb hem daarna nog een paar maanden ontmoet. En ik heb het aan niemand verteld. Ik heb er nooit aan gedacht om het aan iemand te vertellen. Echt, op dat moment. Ik ging nog steeds naar Arvis, maar ik had er nooit aan gedacht om het te vermelden. Ik weet niet waarom. Het kwam gewoon nooit bij me op dat het een goed idee zou kunnen zijn.

V: Zou dat zo zijn geweest?

A: Oh, ik weet het niet. Ze zou waarschijnlijk hebben gezegd: "geweldig, goed, oké, laten we weer doorgaan". Een beetje op de Zen-manier. Maar ik heb er nooit, nooit aan gedacht. Dus toen ik hem dit vertelde en hij een aantal vragen stelde, zoals goede Zen-leraren doen om te zien hoe diep het is.

Want wat er gebeurt, gebeurt, maar er is een grote mate van hoe diep het ging en dus peilde hij hoe diep het ging en toen hij tevreden was, was er dit prachtige moment van ontmoeting en hij keek me weer aan met die zeer vragende blik en hij zei: "Hoe oud ben je?" en ik zei "vijfentwintig". Hij keek op en zei: "Je bent ongewoon".

Twee

Op een dag, terwijl Adyashanti mediteerde, hoorde hij een vogel fluiten en de vraag kwam op: "Wie hoort dit geluid?" Hij schreef toen dit gedicht:

Vandaag ontwaakte ik, eindelijk zie ik dat het Zelf is teruggekeerd naar het Zelf.

Het Zelf is niets anders dan het Zelf.

Ik ben doodloos. Ik ben eindeloos. Ik ben vrij.

De vogels buiten zingen ..

De vogels buiten zingen en daar ben ik.

Het zien van bladeren aan de bomen, dat zien ben ik.

Het lichaam ademt, ademen ben ik.

Ik ben wakker en ik weet dat ik wakker ben.

Gezien vanuit de oude ogen, slaapt alles, een spel, een waan.

Maar nu ben ik wakker. Ik ben het toneelstuk. Ik ben het spel. Ik ben de waan.

Ik ben de verlichting die ik zocht, overal kijkend.

Niets is gescheiden, niets is alleen.

Ik ben alles wat ik zie. Alles wat ik ruik, proef, aanraak, voel, denk en weet.

Ik ben wakker en dit ontwaken is hetzelfde als dat van Shyakyamuni Boeddha.

Vandaag is het blad teruggekeerd naar de wortel.

Ik ben alle namen en vormen en voorbij alles met naam en vorm.

Ik ben Spirit, niet langer gevangen in een lichaam.

Ik ben vrij. Ik ben vrij omdat ik wakker ben.

Zo gewoon. Wie had dat gedacht? Wie had het kunnen raden?

Ik ben thuis. Ik ben echt thuis. Tienduizend levens.

Tienduizend levens maar vandaag ben ik thuis.

Tienduizend levens maar vandaag ben ik thuis.

Dit is geen ervaring. Dit ben ik.

Ik ben wakker. Eindelijk ben ik wakker.

Er is niets veranderd, maar ik ben wakker.

Voorheen proefde ik de wortel vele malen en voelde, hoe heerlijk.

Vandaag werd ik de wortel. Hoe gewoon.

From: My secret is silence: Poetry and sayings from adyashanti